Na de eclatante zege op Promotie heeft Schaakhuis 1 een tweede overwinning in de Hoofdklasse geboekt. De Novelty Destroyers kwamen op volle oorlogssterkte en namen een 0,5-3,5 voorsprong, maar na een waanzinnige ontknoping wonnen wij met het kleinst mogelijke verschil! Dat was een geweldige teamprestatie, want van het basisteam ontbraken ditmaal maar liefst Mike, Raymond, Hans en Harold. Dankzij de supersubs Bilal, Rijnko, David en matchwinnaar Maurice voelden we niettemin als een echte eenheid!

De laatste keer dat ik een heel seizoen draaide was in het kampioensjaar 2014-2015. Toen lag de basis voor de dubbel wat mij betreft bij het teamleiderschap van Norbert. Er is weinig prettiger dan voorafgaand aan een thuiswedstrijd samen eten op de 23e etage, een comfortabele afstand boven het woeden der gehele wereld. Na een wandeling op ons dooie akkertje naar onze heilige grond (wat gaat hier syntactisch mis?) begonnen we bijna compleet, want wedstrijdleider Han was stipt begonnen en Paul was daardoor maar vijf minuten te laat.

De partijen kregen al vroeg een gezicht; het eerste rondje van de teamleider leerde het volgende. Paul (wit op 8) pakt een mooi plusje in een geweigerd Morra. Rijnko (zwart op 7) zet het solide op in een Caro-Kann-zijlijntje. Norbert (wit op 6) krijgt een stenen muur tegen zich. Aangezien onze Mandarijn daarvoor geen vergunning had verleend, werd hier snel de sloophamer g2-g4 ingezet. Bilal (zwart op 5) heeft een aantrekkelijk ogende Sveshnikov met mooi ontwikkelde stukken. David (wit op 4) zit in zijn Spaanse repertoire en oogt comfortabel. Marco (zwart op 3) heeft ook Sveshnikov en daarop zal samen met de trainer vast gestudeerd zijn. Maurice (wit op 2) probeerde Staunton, maar kreeg de pion snel terug ten koste van het loperpaar; een lange manoeuvreerpartij lag in het verschiet. Zelf ging ik mij na vijftien jaar te buiten aan een Siciliaanse affaire, ongehinderd door kennis. Zoals altijd sta ik prut na de opening: ik kies een Scheveningen tegen vroeg g3 maar geef wit een clamp met a4-a5 cadeau, en bovendien controle over d5. Blijven zitten dus, opletten om het niet verder te laten ontsporen!

Zodoende miste ik een aantal plotselinge resultaten. Bilal kreeg een koningsaanval tegen, sloeg een Trojaans paard en ging teleurstellend snel mat. Rijnko had wat gaten in zijn stelling en zette daarom een grootscheepse afwikkeling in, die een remise dame-eindspel opleverde. Hij vroeg nog heel netjes (waarvoor dank!) of hij remise mocht maken; er zat echt niet meer in. Paul gruwelijk de mist in gegaan – Quo vadis? – en stond een loper achter; het lijden duurde niet lang. Marco reageerde verkeerd op een kritieke zet van zijn tegenstander, waardoor er een ‘knife’ op f5 kwam, terwijl hijzelf met een slechte loper overbleef. Zulke strategisch eenzijdige stellingen zijn amper te keepen. Zodoende stonden wij (te) snel met 0,5-3,5 achter.

De eerste die wat terugdeed was Norbert. Zijn tegenstander had een pion en later een stuk geïnvesteerd in een aanval – het zag er ook best gevaarlijk uit – maar Nop was ervan overtuigd dat hij meer verdedigers had dan oppo aanvallers; daarin kreeg hij gelijk. Vervolgens pakte David tegen een sterke tegenstander opvallend soepel een punt. Zwart wist nooit echt spel te maken, gaf een pion weg, en begon toen te schwindelen. David bleef koel, pakte een kwal en schoof het uit. Eerlijk gezegd was het me ontgaan dat David zo overtuigend won, want ik had steeds anderhalf oog op mijn eigen bord en een halfje op dat van Maurice.

Mijn vriendelijke tegenstander is vroeger een sterke speler geweest van 2250+; dit was ook te merken aan zijn doelgerichte spel, waardoor ik op een koord moest balanceren. Met veel moeite wist ik mijn slechte loper te ruilen, maar wit bleef een gevaarlijke meerderheid op de damevleugel houden. Precies op tijd wist ik tegenspel op de koningsvleugel te maken, en in de tijdnoodfase betaalde dit zich uit. Wit ging voor een gevaarlijk pionoffer, maar zette één keer niet energiek voort, waardoor ik de aanval kon overnemen. Fijn gevoel, zo terugkomen uit een moeilijke stelling!

En toen stond de match in de laatste twee minuten opeens gelijk, met Maurice als laatste bezig in een eindspel met pluspion maar ongelijke lopers (en ieder nog een paard). Hij kreeg een remiseaanbod met nog tien seconden op de klok. Ik: ‘je mag het aannemen, dan hebben we 4-4.’ Maurice: wacht zeven seconden, speelt door. Vechtjas! Hij had gelijk, want hij kon niet verliezen. Net als tegen Promotie bleef hij bijzonder koel tijdens het spelen op zijn increment: niet voor niets heeft hij ooit in een talentenclubje in het hoge Noorden gezeten. Dus na wat seconden sparen bouwde hij een verleiding in, en Derk viel ervoor, waarna Maurice’ vrijpion niet meer te stoppen was. Comeback compleet, 4,5-3,5!!! Heren en heilige Nicolaas, het was me een genoegen.