Schaakhuis 1 is goed begonnen in de Hoofdklasse: in Zoetermeer werd met 6-2 gewonnen van Promotie, en dat terwijl we maar met zeven man waren. Hoe dat kon? Een prelude.
In al mijn schaakjaren heb ik het teamleiderschap altijd zorgvuldig vermeden: je bent veel minder op je eigen partij geconcentreerd en je bent het regelneefje dat opdraait voor andermans grillen. Blijkbaar moet zich een lot voltrekken, want dit seizoen mag ik het alsnog ondervinden. Het was bij deze eerste wedstrijd direct raak. Van ons basisteam zeiden Raymond en Mike af; gelukkig konden Maurice en Bilal invallen. Maar dan kwam Paul er op de dag zelf achter dat hij een ouderavond had; ook had hij de mails van de teamleider blijkbaar niet gelezen. Tja, met mensen die op zo’n manier communiceren valt weinig te beginnen. We mochten heel blij zijn dat Mike zijn afspraak in de avond verzette en alsnog, veertig minuten na aanvang, achter het bord plaatsnam. En dan nog waren we niet compleet, want Hans was de wedstrijd, ondanks dubbele mail en een reminder in persoonlijk gesprek, doodleuk vergeten. Ik zal maar even doodleuk ‘vergeten’ te vertellen wat ik daarvan vind.
Er werd ook nog geschaakt. De 0-1 achterstand werd gauw weggewerkt door Bilal, die de jongste en zwakste tegenstander trof. De jongen rokeerde niet met wit in een Grünfeld, waarop Bilal er in zijn actieve stijl hard doorheen ging. Vervolgens maakte ik een zwartremise tegen de jeugdleider van de HSB. Hij verraste mij met 1.f4, al is dat gezien mijn deplorabele openingskennis niet moeilijk. Via een omweg kwamen we in een aangenomen koningsgambiet waarin ik verzuimde het principiële g5 te spelen, waardoor wit zijn pion gewoon terugwon met een duidelijke plus. Maar mijn tegenstander zocht vervolgens te vroeg actie en ik deed geen gekke dingen meer, dus werd het punt gedeeld. Niet veel later won Mike. Zijn tegenstander, die een voorsprong van veertig minuten kreeg, speelde onbegrijpelijk passief in een soort oude Benoni. Uiteindelijk brak Mike door op de koningsvleugel. Dus 2,5-1,5 voor de go(e)den, met nog vier potten aan de gang.
Marco had een avontuurlijke dame in een Gründfeldlijntje, maar ergens in het vroege middenspel verdampte zijn witvoordeel. Na typisch manoeuvreren van loper tegen paard verloor Marco een pion, maar even later won hij die met een tactiekje weer terug. Het resterende toreneindspel was remise. Kort daarna opende Harold zijn seizoen met een zwartoverwinning. Via een aparte opening ontstond een middenspel met Franse trekken, maar met de loper buiten de keten. Beide spelers raakten in tijdnood en daarin veroorzaakte Harold zoveel chaos, dat wit de draad kwijtraakte. Wits koning stond op de tocht en Harold wist zijn stukken beslissend samen te laten werken.
Toen Harold zich eruit had geschwindeld, was duidelijk dat we matchpunten gingen pakken: Norbert stond al lange tijd gewonnen. Er werd weer het nodige beton gestort in de Londen, gevolgd door een prettig toreneindspel. Zwart verzuimde zich actief te verdedigen, waarna Norbert een en later twee pionnen voorsprong kreeg. Langzaam maar zeker haalde hij de vis op het droge. Het slotakkoord was voor Maurice. Hij kreeg in een Nimzo-Indisch een strategisch goede stelling. In tijdnood kreeg zijn tegenstander echter enkele goede kansen. Hij miste deze, zodat Maurice een eindspelletje van goed paard tegen slechte loper kon uittikken.
Zodoende werd de eindstand 6-2. Het zat ons mee, met enige pech had het evengoed 4-4 kunnen worden. Dit tekent onze eerste wedstrijd: we kunnen als (compleet) team nog groeien. Op 4 november zullen de Destroyers dit ondervinden!
